توي يک ديوار سنگي

دو تا پنجره اسيرن
دو تا خسته، دو تا تنها
يکيشون تو، يکيشون من

ديوار از سنگ سياهه
سنگ سرد و سخت خارا
زده مهر بي صدايي
به لباي خسته ما

نميتونيم که بجنبيم
زير سنگيني ديوار
همه عشق من و تو
قصه هست، قصه ديدار

هميشه فاصله بوده
بين دستاي من و تو
با همين تلخي گذشته
شب و روزاي من و تو

راه دوري بين ما نيست
اما باز اينم زياده
تنها پيوند من و تو 
دست مهربون باده

ما بايد اسير بمونيم 
زنده هستيم تا اسيريم
واسه ما رهايي مرگه 
تا رها بشيم ميميريم

کاشکي اين ديوار خراب شه
من و تو با هم بميريم
توي يک دنياي ديگه 
دستاي همو بگيريم

شايد اونجا توي دلها 
درد بيزاري نباشه
ميون پنجره هاشون
ديگه ديواري نباشه

 اون كه هر چی ابر دنياس

خونه داره تو چشاش
اون كه ناچاره بخنده
اما گريه ست خنده هاش
اون كه تو شهرش غريبه با يه عالم آشنا
هيچ كدوم باور نكردند غربت تلخ صداش
اون منم، اون منم، اون منم
بغضمو تو گلوم مي شكنم

ديروز من مثل امروز مثل فرداس
هر روز دستام سردو تنهاس
ديروز، امروز، فردا
خيلي سخته اين تنهايي بي فردايي
تنها موندن تنها خوندن
تنها، تنها، تنها

اون كه خيلي قصه داره رو لبهاي بي صداش
مونده فريادش تو سينه در نمي ياد از لباش
قد يه دنيا كتابه با يه عالم گفتني
هر كدوم از قصه هاشو هر كدوم از غصه هاش
اون منم، اون منم، اون منم
بغضمو تو گلوم می شكنم

 آدما از آدما زود سير ميشن

آدما از عشق هم دلگير ميشن
آدما رو عشقشون پا ميذارن
آدما آدمو تنها ميذارن

منو ديگه نميخواي خوب ميدونم
تو کتاب دلت اينو ميخونم
منو ديگه نميخواي خوب ميدونم
تو کتاب دلت اينو ميخونم

يادته اون عشق رسوا يادته
اون همه ديوونگي ها يادته
تو ميگفتي که گناه مقدسه
اول و آخر هر عشق هوسه

آدما آي آدماي روزگار
چي ميمونه از شماها يادگار
آدما آي آدماي روزگار
چي ميمونه از شماها يادگار

ديگه از بگو مگو خسته شدم
من از اون قلب دو رو خسته شدم
نميخواي بموني توي اين خونه
چشم تو دنبال چشماي اونه

همه حرفاي تو يک بهونه س
اون جهنمي که ميگن اين خونه س
همه حرفاي تو يک بهونه س
اون جهنمي که ميگن اين خونه س