تنها امید من که نا امیده
امیده من دوباره ته کشیده

 
لحظه به لحظه فکر نا امیدی
این لحظات امونم و بریده

اون که می گفت با دستای دل من

از قفس بی کسی آزاد شد 

چی شد که با گریه ی من شاد شد
با شبنم اشک من آغاز شد

از وقتی رفت یه روز خوش ندیدم
خواستم دلم یه گوشه ای بمیره

 
خسته شدم چه انتظار سختی
یکی بیاد جون من و بگیره

قلب من از تپیدنش خسته شد
نبضم با ضربه های معکوس مرد

 
قلب من از خستگی خوابش گرفت 
این دل نا امید و مایوس مرد

شاید صدای زخمیه دل من
مرحم زخم های دل تو باشه 

شاید که قصه ی جدایی من
نزاره هیشکی از کسی جداشه